Voelt persoonlijke ontwikkeling voor jou ook wel eens aan als een marathon zonder finishlijn? Vraag jij je ook soms af hoe lang en hard je nog moet rennen om eindelijk ‘genoeg’ te zijn? Ik zie het alleszins steeds vaker gebeuren bij mezelf. Dan heb ik echt genoeg van al die artikels, boeken, gesprekken,… over persoonlijke ontwikkeling. Dan hangt het me de keel uit en voel ik enorm veel weerstand. Altijd die focus op wat niet goed gaat en wat er moet veranderen. Altijd die blik op de toekomst en het zoeken naar het antwoord op de vraag hoe we een betere versie van onszelf kunnen worden. Dodelijk vermoeiend is het en eigenlijk ook weinig hoopgevend, want je blijft door die insteek met het gevoel achter dat wat je nu doet en bent, nog voor verbetering vatbaar is; dat het nog niet goed genoeg is.
En toch is de focus op persoonlijke groei alomtegenwoordig. Hoe vaak ik in mijn praktijk niet hoor “Ik wil echt werken aan mezelf. Ik moet hiermee aan de slag gaan. Ik heb nog wel wat issues aan te pakken.”. Ik geef dan altijd terug dat er niets gefikst moet worden, dat ze niet ‘kapot’ zijn. En om het met zo’n ander torenhoog cliché te zeggen: dat ze al goed zijn zoals ze zijn. Daarmee wil ik de problemen van coachees uiteraard niet minimaliseren. En ik bedoel ook niet dat er geen dingen zijn die ons danig in de weg kunnen zitten. We pakken bepaalde kwesties soms erg onhandig aan en we durven onszelf regelmatig saboteren. (De lat heel hoog leggen, pleasen, uitstellen,… Herkenbaar voor je?) Maar niet alles waar we tegenaan lopen, heeft een zodanige impact op ons leven/welbevinden dat we er per sé iets aan moeten veranderen.
Want naast de enorme behoefte aan persoonlijke ontwikkeling, zie ik ook hoe de constante focus op groei en verbetering kan aanvoelen als een eindeloze to-dolijst. Hier gaat druk en onrust mee gepaard en allerlei moeilijke gevoelens zoals onvolledigheid en zelftwijfel. Dit kan leiden tot uitputting omdat je het gevoel krijgt nooit te voldoen; de zogenaamde “growth fatigue” en dat wens ik niemand toe.
Misschien denk je nu dat het wel heel vreemd is dat ik als coach toegeef dat ik soms baal van persoonlijke ontwikkeling. Het is per slot van rekening waar ik dag in dag uit mee bezig ben. Het woordje ‘soms’ is daarbij cruciaal, want er zijn ook momenten waarop ik absoluut van persoonlijke ontwikkeling hou. Ik geloof wel degelijk dat verandering mogelijk en soms zelfs noodzakelijk is! Ik weet als geen ander dat transformaties – groot en klein – voor gelukkigere en gezondere mensen kunnen zorgen, maar ik weiger om mee te gaan in de trend waarin ze je langs alle kanten influisteren (of soms zelfs schreeuwen) dat stilstaan achteruit gaan is en dat je kritisch naar jezelf moet kijken zodat je met al je veranderpotentieel aan de slag kan.
Je hebt het ondertussen waarschijnlijk wel door. Persoonlijke ontwikkeling en ik, dat is een pure haat-liefdeverhouding. Mijn punt is eigenlijk gewoon: sta jezelf alsjeblieft toe om gewoon mens te zijn, met al je goede én slechte kanten; met verwezenlijkingen én met onontgonnen potentieel; met stappen vooruit, maar ook soms met stilstand of zelfs achteruitgang,… Het échte goud zit hem in kunnen onderscheiden wat de moeite waard is om aan te pakken en wat je gewoon mag laten zoals het is. Soms is het echte pad van persoonlijke groei simpelweg: jezelf durven zijn…
