Onlangs keek een vriendin me vol afschuw aan toen ik vertelde dat ik iets was gaan drinken. Haar ogen priemden door me heen met een blik alsof ik een misdaad had begaan omdat ik op café was geweest. Ik merkte hoe ik mezelf instant begon te verantwoorden en hoe ik benadrukte dat ik me heel strikt aan alle regeltjes had gehouden.
Maar het onaangename gevoel werd alleen maar groter. Want niet alleen de situatie op zich bracht stress met zich mee, ook hoe ik ermee omging, zinde me niet en bezorgde me spanning. En zo belandde ik voor de zoveelste keer met een rotgevoel achter mijn computerscherm, voor de zoveelste Zoommeeting met het zoveelste gevoel van onrust in mijn lijf en in mijn hoofd.
Corona(maatregelen)stress
Ik merk het bij mezelf en ik zie het bij cliënten: we worstelen allemaal op onze eigen manier met de coronamaatregelen. Waar ze voor de één niet ver genoeg gegaan, zijn ze voor de ander absurd en rijp voor de vuilbak. Meningen over mondmaskers, bubbels, vaccinaties en meer van dat fraais worden massaal de wereld ingestuurd. Je moet echt al onder een steen kruipen om eraan te ontsnappen. En oordelen – of eerder veroordelen – over hoe Jan en klein Pierke met de regeltjes omgaan kunnen sommige mensen als de beste. Maar kunnen we alsjeblieft stoppen met die onzin? Kunnen we ophouden met het allemaal nog wat moeilijker te maken dan het al is?
Onze hoogstpersoonlijke kijk op de wereld
We hebben allemaal onze hoogstpersoonlijke bril op waarmee we naar de wereld kijken. De één ziet door die bril misschien een buffer met spaargeld, een familie met weinig risicopatiënten, een netwerk van wandelende en/of videobellende vrienden en misschien wel een kans om die oude hobby vanonder het stof te halen. De ander kijkt misschien eerder naar een nakend ontslag, een hulpbehoevende (schoon)moeder en verpletterende eenzaamheid.
Is het dan echt nodig om met het verwijtende vingertje te staan zwaaien? Om elkaar nog wat meer stress te bezorgen dan er eigenlijk al is door de uiterst vreemde omstandigheden waarin we momenteel leven?
De kracht van mildheid
Ik pleit in dit verhaal (maar eigenlijk altijd) voor mildheid! Probeer begrip en respect op te brengen voor ieders keuze; ook als die misschien mijlenver af staat van wat je er zelf van vindt. En laten we misschien nog een stapje verder gaan en een luisterend oor bieden als iemand twijfelt over wat nu eigenlijk ‘juist is om te doen’. Want hoe kun je vandaag de dag nog een gefundeerde, weloverwogen keuze maken als de tegenstrijdige adviezen je om de oren vliegen? En twijfelen we rond die coronamaatregelen niet allemaal?
Bespreekbaar maken
Zelf heb ik een grote behoefte aan contact, aan verbinden met anderen en snakte ik naar wat smalltalk en luchtigheid. Die avond op café heeft me die dingen gebracht en ik heb ervan genoten. Alleen zou ik dat heel graag nog een keertje herhalen zónder het schuldgevoel dat me achteraf werd aangepraat… Ik ga alvast mijn uiterste best doen om de vele worstelingen rond corona bespreekbaar te maken. Doe jij mee?
