Afscheid nemen, hoe doe je dat? Een pasklaar antwoord heb ik niet op die vraag, maar ik weet wel dat ik er geen krak in ben. Meer nog, ik vind loslaten ronduit moeilijk. En mijn oudste lijkt daarin precies heel erg op haar mama…
Op 30 juni 2020, sloot ze een tijdperk af: het is voor haar de laatste dag op de lagere school. En hoewel ze kan terugblikken op jaren gevuld met mooie herinneringen, vloeien de tranen rijkelijk. Vooral het woord ‘nooit’ maakte felle emoties in haar los. Nooit meer vriendschapsdag begin september, nooit meer grapjes uithalen en lachen met juf Heidi, nooit meer deel uitmaken van de school waar ze nu van hoopt er ooit zélf voor de klas te gaan staan,…
Ergens weet ze wel dat het afscheid niet zó definitief is, want haar broer gaat er nog naar school en we zullen er dus nog zeker naar steakdagen, schoolfeesten en andere ontmoetingsmomenten gaan. En ze heeft alvast beloofd om er binnen te springen op schoolvrije dagen, voor of na examens of op andere momenten waarop ze tijd heeft en de lagere school open is.
Maar toch zie ik hoe ze krampachtig probeert om het afscheid uit te stellen. Ze treuzelt en friemelt zenuwachtiger dan ooit. En de eeuwige glimlach waar het hele schoolteam haar altijd zo voor prijst, zit verstopt achter trillende mondhoeken en een schichtige blik die elk oogcontact vermijdt.
Elke einde is een nieuw begin
Zelf sta ik er met een krop in de keel en tranen die prikken achter mijn ogen naar te kijken. Ik voel samen met haar de pijn die het met zich meebrengt om iets moois en waardevols los te (moeten) laten. Gelukkig weet ik dat elk einde ook een nieuw begin betekent en kan ik haar wijzen op haar goed gevulde rugzak met ervaringen om te koesteren. Ik probeer het moment aan te grijpen om haar te laten oefenen met ‘loslaten’, want dit is een vaardigheid die ontzettend belangrijk is om een gelukkig leven te leiden.
Het tegenovergestelde zie ik in mijn praktijk jammer genoeg voortdurend: mensen die tegen beter weten in vast blijven zitten in een toxische relatie, hardwerkende personen die nog een tandje bijsteken op professioneel vlak terwijl ze eigenlijk midden in een gigantische burn-out zitten en gas zouden moeten terugnemen, ouders die hun kinderen met goede bedoelingen pamperen maar hen op die manier ook niet zelfredzaam maken,…
Loslaten om vast te houden
Ik zie maar al te vaak welke stress het met zich meebrengt als mensen niet kunnen loslaten. Maar jammer genoeg bereik je door iets heel hard vast te willen houden, net het tegenovergestelde. De metafoor van het zand illustreert heel goed wat ik bedoel:
Hoe harder je gaat knijpen om fijn zand vast te houden in je hand, hoe meer zand er tussen je vingers glipt. Maar als je je hand openhoudt zoals een schaal en het zand ‘losjes’ vasthoudt, blijft het zand veel beter liggen.
De vraag die ik jou dan ook wil stellen is de volgende: wat hou jij veel te krampachtig vast en zou je eigenlijk veel beter loslaten? Gun jezelf de ruimte die er ontstaat als je je niet langer aan iets vastklampt en focus op al het moois dat dat wat je loslaat je gebracht heeft.
