Ik moet het toegeven. Ik ben eigenlijk een snelheidsduivel. Niet dat ik de verkeersboetes aan elkaar rijg (ik heb nog maar ooit één flitsboete gekregen en rij in maart al 18 jaar met de auto dus dat valt reuze mee, niet?). Nee, ik hou van snelheid in het leven.
“Snelheid in het leven?” hoor ik je nu denken. Maar snelheid is inderdaad waar ik stiekem verslaafd aan ben. Ik wil heel veel dingen doen, beleven en leren en dat liefst van al aan een hoog tempo.
Snel, sneller, snelst dus… en dat uit zich bij mij op heel verschillende manieren:
- Als docent aan de hogeschool vroeg één van mijn studenten ooit: “Mevrouw, adem jij eigenlijk wel?” omdat ik zo snel sprak. En iedereen in mijn omgeving zal kunnen beamen dat hoe enthousiaster ik over iets ben, hoe hoger mijn spreektempo ligt.
- Op het toppunt van mijn professioneel vlieg- en stuntwerk combineerde ik vijf jobs dus mijn werktempo moest wel hoog liggen om het allemaal gedaan te krijgen.
- Ik ontleen altijd het maximum aantal items uit de plaatselijke bibliotheek omdat ik meestal in meerdere boeken tegelijk lees.
- Als ik een tv-programma heb opgenomen via de digibox, kijk ik er soms naar met snelheid x2 omdat je dan nog steeds geluid hebt en dus kunt verstaan wat ze zeggen. (Allé, dat vind ik toch. Mijn huisgenoten denken helemaal anders over dat veel te snelle geratel.)
En zo kan ik nog wel even doorgaan met voorbeelden van hoe de snelheidsduivel in mij tot uiting komt.
Een aantal van de dingen die ik hierboven omschrijf zijn vrij onschuldig en horen nu eenmaal bij wie ik ben en wat ik prettig vind. Maar soms blijf ik aan een hoog tempo verder doen uit gewoonte en is van een bewuste keuze geen sprake meer. En dan loert het gevaar om de hoek! Want om in de analogie van het autorijden te blijven: als je constant tegen 200km/uur over de wegen knalt, vlieg je vroeg of laat uit de bocht. En dat wil ik kost wat kost vermijden.
Verplicht vertragen
Daarom verplicht ik mezelf dan ook om regelmatig te vertragen, maar gemakkelijk vind ik dat allesbehalve. Gelukkig kan ik hierbij rekenen op hulp. Soms zijn het vrienden of familie die me op het matje roepen als ik weer eens aan het racen ben. Maar ik schakel ook professionele hulp in want het spreekwoord zegt niet voor niks: “You can’t see the picture when you’re in the frame”. Als je er zelf midden in zit, is het heel lastig om nog naar kritisch naar de dingen te kijken en jezelf de juiste vragen te stellen.
De ‘tribe’ die mij helpt, heeft de afgelopen weken serieus haar werk gehad want door een nieuwe professionele uitdaging waren het hele drukke tijden. (Het is niet voor niks dat ik al even niet meer in je mailbox ben beland…) Maar ook ik heb maar 24 uren in een dag en dan moet je op zoek naar efficiëntie en je afvragen “Doe ik de dingen op een goede manier?”.
Doe ik wel de juiste dingen?
Maar wat eigenlijk nog veel belangrijker is, is de vraag “Doe ik wel de juiste dingen?”. Want hoe absurd zou het zijn om efficiëntiewinst te willen creëren bij zaken die je eigenlijk helemaal niet waardevol vindt!?!
Sta dus eens regelmatig stil bij hoe je dingen doet, maar vooral ook bij wat je doet! Is wat je aan het doen bent belangrijk voor je? Top! Blijf dat dan vooral verder doen in het tempo waar je van houdt (in mijn geval: gaan met die banaan). Vind je er eigenlijk niks aan? Dumpen die handel! En liefst zo snel mogelijk 😉
