De afgelopen weken waren heel bewogen voor me met veel emoties, veel twijfels en veel stress. Ik heb eindeloze innerlijke dialogen gevoerd en heel wat persoonlijke monstertjes recht in de ogen gekeken. Maar ik kan jullie nu al vertellen, hoewel mijn uiteindelijke keuze nog heel pril is, dat het al mijn worstelingen meer dan waard was…
Ik ben al jaren actief als vrijwilliger in verschillende verenigingen; en vaak met één of ander engagement met nogal wat verantwoordelijkheid zoals een bestuursfunctie. Die taken geven me over het algemeen heel veel voldoening, maar in één van die functies voelde ik me al een tijdje niet meer goed. Allerlei voorvallen – klein en minder klein – hadden mijn oorspronkelijke enthousiasme een serieuze deuk gegeven en ik had heel veel moeite met de manier waarop er met elkaar werd omgegaan.
Dus ik overwoog stiekem om ermee te stoppen. En het woord ‘stiekem’ is heel belangrijk in die zin, want de gedachte alleen al gaf me de kriebels (en deelde ik met niemand). Allerlei stemmetjes in mijn hoofd begonnen dan heftig te protesteren:
- Stoppen met een engagement? En dan nog wel in november als het werkjaar niet is afgerond? ->Je laat iedereen in de steek!
- Kiezen voor jezelf? ->Je bent een egoïstisch onmens!
- Stoppen = opgeven = falen! ->Waar is die doorzetter in jou? Kan je echt niet meer
aan dan dat?
Mijn innerlijke criticus nam onmiddellijk het hoge woord en dus duwde ik de gedachte om te stoppen altijd snel weer weg. Ik zocht afleiding en probeerde te focussen op andere dingen. Maar het gevoel ‘dit zit niet goed’, werd sterker en sterker. Ik kon de dingen niet meer relativeren en kreeg er buikpijn van, liet er mijn slaap voor en maakte me voortdurend zorgen. Bij elke melding van een mailtje, Whatsappberichtje of post in de facebookgroep van de vereniging sloeg een gevoel van angst en onbehagen me om het hart en vroeg ik me af “Wat gaat er nu weer zijn?”.
De lichamelijke en mentale signalen die om mijn aandacht vroegen, werden steeds talrijker en het knagende gevoel werd steeds groter. En dus was het tijd om in actie te komen. Tijd om na te gaan wat ik écht wilde en écht nodig had.
Het was een moeilijke klus om naast de kritische stemmen ook te luisteren naar dat andere deel in mij; de stemmen die zeiden:
- Al die uren die je daarin steekt zou je ook kunnen doorbrengen met je gezin.
- Je moet niet voortdurend werken of iets anders nuttigs doen. Het is ook oké om ‘gewoon’ te genieten.
- Stoppen ≠ falen, maar = eerlijk zijn tegenover jezelf en de anderen.
- Het is niet omdat je in het verleden niet assertief genoeg was en veel hebt verdragen dat je je eigen grenzen moeten blijven overschrijden.
Deze opmerkingen haalden lang niet hetzelfde volume als de kritische varianten, maar ze waren er wél! En dus kon ik kiezen: deze kant van het verhaal blijven negeren of ernaar handelen. Vermits dat eerste niet meer leek te lukken, moest ik wel voor het tweede gaan en dus besloot ik om moedig te zijn…
Ik heb de telefoon genomen en de voorzitster gebeld met de boodschap dat ik zou stoppen. Ik begon meteen te huilen en zat te trillen over mijn hele lijf, maar de woorden waren eruit. Ik werd overspoeld door allerlei emoties zoals angst, schaamte en schuld, maar er was ook een vleugje opluchting en ik was heel blij dat ik had doorgezet.
Ik ga je de uren gesprek (aan telefoon en in levende lijve) die daarop volgden, besparen. Maar de conclusie die ik eruit getrokken heb, wil ik wel met je delen: het is de moeite waard om voor jezelf te kiezen en er is ook niks egoïstisch aan!
Van de doemscenario’s die er vooraf door mijn hoofd spookten, is er geen enkele waar geworden. Natuurlijk zijn heel wat mensen geschrokken en is niet iedereen even blij met mijn beslissing, maar het is niet zo dat ze me nu allemaal haten en mijden als de pest. Uiteraard moeten er taken van me overgenomen worden en is dat niet evident, maar de wereld stopt niet met draaien. Het spreekt voor zich dat hier over gebabbeld wordt, maar de commentaren zijn niet eens allemaal negatief.
Ik heb in dit verhaal ontdekt dat ik de ongemakken die mijn beslissing met zich meebrengen, wel kan dragen. En dat geeft vertrouwen voor nu en in de toekomst. Ik heb ook ervaren dat kiezen voor jezelf een zeker respect afdwingt. Vroeger ging ik er altijd van uit dat mensen helpen en hen op alle mogelijke manieren tevreden houden, wel automatisch voor erkenning en respect zou zorgen. Maar niets is minder waar. Ze vinden wie je bent en wat je doet, dan al snel vanzelfsprekend en iemand die altijd ‘meeloopt’ wordt daarvoor zelden gerespecteerd.
Tot slot bleek ook mijn grootste angst “kiezen voor jezelf is zo egoïstisch” helemaal niet te kloppen, want door bepaalde dingen niet meer te doen, door los te laten, komt er ruimte voor iets anders. En daar profiteren de mensen die ik graag zie alleen maar van, want ik ben een betere versie van mezelf en heb meer tijd voor de dingen die er echt toe doen.
Je ziet, kiezen (voor jezelf) is niet verliezen; het is positief en zelfs noodzakelijk! Ik wens je de moed toe om het ook een keer te proberen…
