We hebben de afgelopen zes dagen zonder verwarming en warm water gezeten door een blikseminslag op onze verwarmingsketel. En ja, dat brengt spanning, gegrom en gedoe met zich mee (zoals met een gezin van vier gaan douchen bij je ouders om maar iets te noemen). Maar de stress die ik daarbij voel, is in niks te vergelijken met de onrust die me overspoelt als ik weer eens zoekende ben. Als ik weer eens niet weet wie ik ben en wat ik wil…
En geloof me, ik heb me al door veel van die periodes gesparteld. Twijfelde ik niet over mijn job, dan stelde ik me wel vragen over mijn aanpak als mama, vroeg ik me af of ik wel een goede partner/vriendin was, dubde ik over mijn sociaal leven en engagementen en ga zo maar door. Ik kan het je verzekeren: al dat denken, twijfelen, piekeren,… is doodvermoeiend.
En alsof dat nog niet erg genoeg is op zich, komt daar dan nog eens bij dat je niks gedaan krijgt, dat niets lijkt te lukken. Logisch natuurlijk, want als je geen knopen doorhakt, modder je maar wat aan. Dan liggen FOBO (fear of better options) en FOMO (fear of missing out) op de loer en wordt uitstelgedrag je tweede natuur. Maar hoe langer dat uitstellen blijft duren, hoe schuldiger ik me voel en hoe meer ik aan mezelf begin te twijfelen. En waar het nog begint met gedachten als “dat heb ik niet goed genoeg gedaan”, escaleert dat al snel naar gedachten als “ik ben niet goed genoeg”.
Je ziet hoe je zo razendsnel in een negatieve spiraal terecht komt; in een vicieuze cirkel die je maar moeilijk kan doorbreken. De wereld lijkt dan even stil te staan en je kan alleen maar denken aan die ene overheersende vraag: “wie ben ik / wat wil ik eigenlijk?”. Vroeger deden die periodes me soms echt panikeren en vreesde ik dat ik daar nooit meer uit zou geraken. Dan was er precies een constante ruis in mijn hoofd en kon ik niet meer helder nadenken. En dus ging ik nog harder mijn best doen om grondig te analyseren wat er allemaal speelt, om lijstjes te maken met voor- en nadelen en allerlei scenario’s af te spelen in mijn hoofd.
En weet je wat? Al dat denken en piekeren leverde niks op. Want al beeld je je tien keer in hoe een gesprek met die vriend(in) zou verlopen, hoe een andere job voor je zou zijn, hoe het zou zijn om niet in die verstikkende relatie te blijven,… Je kan pas ontdekken wat echt bij je past of hoe iets voor je voelt als je het ook effectief gaat doen. Of zoals mijn coach altijd zegt “Action cures fear”.
En dat is ook meteen de belangrijkste les die ik na al die periodes van zoeken en ploeteren heb geleerd: ga minder denken en meer doen, want al doende wordt het pad gaandeweg wel duidelijk…
