Nog een paar dagen en het is weer september. Het is een kantelmoment waar ik altijd met gemengde gevoelens naar kijk. Langs de ene kant is het heel moeilijk om afscheid te nemen van ochtenden zonder wekker, van ongeplande uitstapjes op mooie zonnige dagen, van lange terrasjes op zwoele zomeravonden,…
Maar langs de andere kant is het ook wel fijn om terug te keren naar een ritme met structuur en voorspelbaarheid, om hobby’s op te pikken na een zomerstop, om stappen te zetten in je persoonlijke/professionele ontwikkeling.
Toch zie ik in de praktijk dat september voor heel wat mensen gelijk staat aan ‘stresstember’ en door de band genomen zijn daar drie oorzaken voor:
- Problemen met timemanagement:
Iedereen heeft het ontzettend druk en moet en wil zo veel in zijn leven. Het is dan ook geen gemakkelijke opgave om al die drukke agenda’s in elkaar te doen passen en alle ballen in de lucht te houden.
In september, als alles weer verandert en nog in een plooi moet vallen, is het vaak pijnlijk duidelijk dat we worstelen met ons timemanagement en is een hoop stress het onvermijdelijke gevolg. - Terug gaan werken als gigantische bron van stress:
Nogal wat mensen kijken reikhalzend uit naar hun ‘groot verlof’. Het is logisch dat we allemaal nood hebben aan een iets langere periode om afstand te nemen van ons werk en de batterijen terug op te laden.
Maar jammer genoeg gaat het voor velen veel verder dan dat. Voor hen is hun werk zo’n energievreter dat ze net voor hun vakantie op het randje van een inzinking staan en juli of augustus maar net halen. Het contrast tussen hoe ze zich voelen als ze werken en als ze dat niet doen, is dan vaak zo groot, dat terugkeren hen een heel akelig en onbehaaglijk gevoel geeft.
En wanneer je nu exact terug begonnen bent, doet er niet zo heel veel toe; in september komt de maatschappij als geheel in een ander ritme terecht en is het allemaal weer ‘for real’. Met alle stress die daar schijnbaar bij hoort… - We weten precies niet meer goed wat we nu eigenlijk willen:
Tijdens de vakantie stappen de meeste mensen eventjes uit de ratrace waarin ze – vaak onbewust! – zijn beland. Even afremmen zorgt voor ruimte om stil te staan bij een aantal dingen, om te gaan voelen wat er eigenlijk speelt. Zodra mensen dan opmerken dat het ook anders kan, stellen ze vaak vast dat ze ‘dit niet meer willen’.
“Ik wil mezelf niet meer voorbij hollen”, “Ik wil op vrijdagavond niet meer uitgeput in de zetel vallen terwijl ik eigenlijk iets leuks zou willen doen”, “Ik wil mezelf niet meer naar het werk slepen”,…
Maar hoe precies ze ook kunnen benoemen wat ze niet meer willen, zo onduidelijk is vaak het antwoord op de vraag “Wat wil ik nu eigenlijk wel?”. En die onduidelijkheid zorgt voor stress en een voortdurende onrust in ons hoofd en in ons hart.
Herkenbaar, dat stresstembergevoel? Check dan zeker de nieuwsbrieven van september want daarin zal ik elke week één van de oorzaken bespreken.
