Ik zat op het vierde middelbaar en voelde al een tijdje dat de band tussen mij en mijn beste vriendin veranderde, dat er precies iets scheelde. We belden minder (je moet weten, dit was voor het gsm-tijdperk en sociale media, dus wij belden nog lekker old-school via de vaste telefoon), spraken minder af en op school waren de gesprekken afstandelijker. Ik zat er heel erg mee in, maar had de moed niet om te vragen wat er aan de hand was.
En dan op een keer, kwam het er allemaal uit. “Ik kan het niet meer,” zei ze “vriendin zijn van jou. Je bent te perfect! Je bent altijd even attent, staat altijd voor me klaar, lijkt alles wat mij overkomt en zelfs wat er in de wereld gebeurt, te begrijpen. En dan haal je ook nog eens goede punten en heb je hobby’s bij de vleet waar je óók allemaal even goed in bent. Ik voel me echt mislukt naast jou en dat wil ik niet meer.”.
Ik? Perfect?
Ik stond aan de grond genageld toen de stortvloed aan woorden eruit rolde. Mijn maag kromp ineen, ik kreeg amper lucht en de tranen rolden instant over mijn wangen. Ik begreep er niets van, want ik was allesbehalve perfect! Zij moest toch, beter dan wie ook, zien en weten hoe saai ik me voelde, hoe onzeker ik was over alles wat ik zei en deed, hoe jaloers ik was op haar looks en flair,… Maar deed ik mijn stinkende best om ‘zo perfect mogelijk’ te zijn? Absoluut! Elke minuut van de dag was ik bezig met inschatten hoe ik zou overkomen, met het anderen naar hun zin te maken, met me 300% in te zetten voor mijn ellenlange takenlijst.
Nu, een kleine twintig jaar later, nu ik erover schrijf, word ik opnieuw emotioneel en gebeurt er vanalles in mijn lijf als ik terugdenk aan dat moment. Je vraagt je dus misschien af of ik mezelf graag pijnig door dit verhaal op te rakelen. Maar niets is minder waar. Ik vertel dit omdat ik weet hoe het is om extreem gefocust te zijn, om de lat op vele fronten hoog te leggen en voortdurend te twijfelen en dus maar te gaan overcompenseren. Ik kan spreken uit ervaring als ik zeg dat perfectionisme houvast biedt, maar tegelijkertijd ook massa’s energie kost. Maar ik heb óók geleerd dat perfecte mensen niet geliefd zijn. En dat is een belangrijk inzicht dat ik graag met je wil delen.
Wie vind jij leuk?
Ga het maar eens na bij jezelf. Wie vind jij leuk? Iemand die alles op een rijtje heeft? Die er altijd onberispelijk uitziet? Wiens huis trendy en gezellig is ingericht en zo in de boekjes kan? Welke gevoelens roept het beeld van zo’n persoon bij je op? Wat denk je erover? De kans is groot dat er iets gebeurt zoals bij mijn vriendin van destijds. Dat je inschat dat je die persoon niet kan evenaren en nooit even gestructureerd, mooi, trendy,… zal zijn als hem of haar; nooit zo perfect. En als je heel eerlijk bent, vind je die perfecte persoon eigenlijk helemaal niet zo leuk, ondanks zijn vele kwaliteiten die zeker een compliment verdienen.
Laat je dus niet vangen en probeer niet perfect te zijn. Mensen zoeken geen perfecte vrienden, ze zoeken authentieke individuen waarmee ze samen kunnen stuntelen en proberen, want geef toe, dat is toch wat je vaak doet in je leven!? Bespaar jezelf dus alle stress die met perfectionisme en vergelijken verbonden is, want het is het niet waard. Integendeel!
